دلم سخت گرفته است برای همه ...
برای سینمای بزرگ هالیوود و حتی سینمای همیشه یتیم خودمان ...
برای مارلون براندوی فقید
گری گوری پک ، هارولد لوید
و خیلی سخت تر برای چارلی چاپلین ...
از زیباترین بانوی قرن بیستم سینما سوفیا لورن تا مرد توانمند مکزیکی هالیوود آنتونی کوئین
از هیچکاک تا ویلیام وایلر و از بر باد رفته تا بن هور
امشب عجب دلم تنگ شده است
دریچه دید م را کوچکتر می کنم وسعی می کنم فقط به ایران بنگرم ...
خیلی زود به بزرگترین ها می رسم
به پرویز فنی زاده و بازی های معرکه اش ....
به محمد علی فردین که حتی اگر جنبه تکنیکی بازی ها و فیلم های او را نادیده بگیریم
باز این نکته به وضوح یافت می شود که هر چه نباشد او فردین است همان که بیست سال جنوب شهری ها و شهرستانی ها را به سینما کشاند و درآمد فیلمهای به اصطلاح فردینی بود که جرات ساخت فیلم های موج نو را به تهیه کننده می داد .... آری فردین، دلم برایت تنگ شده است ... خیلی سخت ، باور کن حتی برای سطحی ترین فیلم هایت دلم به تنگ آمده است ....
برای سعید سلطان قلبها برای امیر پلنگ جوانمرد برای علی بی غم گنج قارون و برای بازی پر تجربه ات در فیلم غزل ... نمی دانم آنان که تو را بازیگر نمی دانند غزل را ندیده اند یا شاید من بازیگری را نمی شناسم فکر کنم باید دوباره غزل را ببینم ...
دلم گِله بسیار دارد و بسیار برای فریدون گُله تنگ شده است و برای دشنه اش ...
حسن کچل ، طوقی ، بابا شمل ، سوته دلان ، حاجی واشنگتن ، دلشدگان ، طهران روزگاری نو و در یک کلام دلم برای علی حاتمی نیز بدرد آمده است ...
نمی دانم چرا یاد مسابقه هفته و منوچهر نوذری می افتم ، ولی می افتم ...
همانطور که وقتی طهران روزگارنو را می بینم یاد جهانگیر فروهر می افتم
بیشتز می نگرم وبه مغزم فشار بیشتری می آرم ...
نه ... فقط برای رفتگان دلم تنگ نشده است ...
راستش دلم بد جورهوای بازیهای بهروز وثوقی را کرده است
باور کنید دیدن فیلم های ویدیویی بد ضبط اثری مثل گوزنها به دیدن فیلمی با بازی فلان آقای مثلا بازیگر و در اصل پول ساز صد ها بار می ارزد
برای سوته دلان و شهره آغداشلو که از سینمای ایران پرکشید و وسعت پرهایش او را تا به بزرگترین معدن فیلمسازی جهان – هالیوود – رسانده ، نیز دلم تنگ شده است
برای هما روستا ، سوسن تسلیمی ، ثریا قاسمی و فخری خوروش نیز دلم گرفته
برای عزت انتظامی در گاو برای علی نصیریان در آقای هالو و حتی ناصر ملک مطیعی در قیصر دلم تنگ است ...
ناصر مردی که از اولین بازیگران نقش اول مرد و از سالهای آخر دهه بیست روی پرده نقره ای ظاهر شد و بعد از حدود صد فیلم امروز گوشه ای از تهران بی یاد و نشان افتاده است
راستش برای امثال او دلم می سوزد ... و وقتی دل می سوزانم مگر می شود برای استعدادهایی چون فرزان دلجو و سعید کنگرانی که قربانی تغییر شرایط حکومتی شدند ، دل نسوزاند ...
آخ که چه دل تنگی دارم هوس کرده بودم تغییر چهره را ببینم اما حالا تصمیم عوض شد میخواهم سوته دلان را ببینم یا شاید ممل آمریکایی را ، اگر گنج قارون را هم ببینم فرقی نمی کند مهم این است که می خواهم یک فیلم ایرانی را ببینم
